چشامو ببندم و 5 سال دیگه رو تصور کنم مثلا

امروز داشتم فکر میکردم که 25 ساله هستم و این خودش کلی است. بعد فکر کردم چرا غیر قابل درک ترین راه ممکن را برای مثلا پیشرفت انتخاب کرده ام ._. با درس خواندن حال نمیکنم و واقعیت دقیقا همین هست و جز این نیست. بدترین بخش ماجرا این است که به استثنای 6 سال اول زندگیم، 19 سال بعدی را مدام امتحان داشته ام :| و با این حال، نمی دانم چرا پدیده ی مزخرف امتحان دادن برایم عادی نشده. گیریم که فردا هم بگذرد. هنوز روزهای زیادی هستند که من امتحان داشته باشم. و احتمالا همین چند تا تار موی مشکی باقیمانده هم سفید خواهند شد. به جز فردا، در خوشبینانه ترین حالت ممکن، تا پایان دوره ی ارشد، 8 تای دیگر امتحان-پایان ترم و میانترم- دارم و این خودش جای چالش دارد ._. فقط امسال بگذره ._. هر گونه کامنت دلداری، و امیدوارانه و خدا کریمه و به امید موفقیت های بزرگ تر و ناشکری نکن و غیره و ذالک، تیکه پاره خواهد شد :| گفته باشم :/ چشامو ببندم و 5 سال دیگه رو تصور کنم مثلا...

این موقع از روز خانه بودن چیزی نیست که دلخواه من باشد حتی در بچگی ادم این موقع از روز را یا باید دانشگاه باشد یا مدرسه یا سرکار شاید به همین خاطر هست که هیچ وقت خانه دار بودن را-علی رغم تمام سختی های کار- دوست نداشته ام این موقع از روز وقت این است که در محل کارت در حال جنگیدن با مدیرت باشی یا سر کلاس مدرسه یا دانشگاهت به درس گوش ندهی  اما خب بهرحال روزهایی مثل امروز را; که باید ازمایش میدادم و مرخصی استعلاجی زورکی دارم; باید تحمل کرد:) چشامو ببندم و 5 سال دیگه رو تصور کنم مثلا...

دیروز روز مهمی بود مواد اولیه ی پایان نامه ام بعد از چندین ماه تلاش بی وقفه، تکمیل شد. قرص های جدیدی به زندگیم اضافه شد. آرزوی رنگی جدیدی در دلم جوانه زد. امروز، جمعه مقاله های جدید می خوانم قرص هایم را خورده ام هر بار به فکر می روم، رویاها من را به سمت آرزوی رنگی ام می برند. نهایتا شاید بشود گفت: اوضاع خوب است. چشامو ببندم و 5 سال دیگه رو تصور کنم مثلا...

چشامو ببندم و 5 سال دیگه رو تصور کنم مثلا...